Rozdział drugi - Cud na targu choinek

Po kilkunastu minutach znalazły się na zapchanym do granic możliwości parkingu. Prawdopodobnie nie tylko mama Ady miała plan rozejrzenia się za idealną choinką. Kiedy wysiały z samochodu mroźne powietrze uderzyło Adę w twarz. Zawinęła się mocniej szalikiem i zmrużyła oczy, które przez te kilka sekund zaczęły niebezpiecznie łzawić.

- Gotowa na łowy – zawoła mama i zaczęła wymachiwać rękami w niezbyt skoordynowany sposób.

- Tak mamo, ale proszę Cię przestań to robić ! Ludzie się na Nas gapią – Ada skrzywiła się , bo faktycznie kilka osób spojrzało na Nie z przerażeniem. – Pomyślą , że jesteś chora psychicznie.

- Oj , już nie przesadzaj. Jestem taka podekscytowana. Nasza poprzednia choinka potrzebuje godnej następczyni . Pamiętasz jaka była rozłożysta ? I igły prawie z niej nie spadały.

Ada pamiętała. Choinka była cudowna. Pachniała lasem , była srebrzysto zielona i bardzo wysoka. Kiedy udekorowała ją z mamą wyglądała jeszcze piękniej, a złote bombki migotały w blasku świec, kiedy wieczorem siadała na kanapie i patrzyła na nią godzinami.  Rozchmurzyła się na to wspomnienie.

- Oczywiście , że pamiętam. W końcu choinki to moja działka , prawda ? – spojrzała w stronę swojej mamy, której złote włosy były mokre od padającego śniegu.

- Och skarbie, w końcu pozytywne nastawienie. Nie traćmy czasu , bo zaraz wykupią wszystkie najlepsze okazy.

Przeszły przez błotnistą drogę kierując się ku obszarowi przeznaczonemu na sprzedaż choinek. Targ nie prezentował się najlepiej. Kiedyś był placem gdzie kwitł handel jabłkami prosto z sadów, pachnącymi pomidorami i jajkami prosto z fermy. Tak było, ale teraz ktoś mądry wpadł na pomysł zabudowania go betonowymi ścianami i dla handlarzy został tylko skrawek dawnej świetności gdzie każdy walczył o klienta.

Ada przepychała się przez wściekły tłum , który napierał z każdej strony. Przeszła kilka stoisk zatrzymując się przy nielicznych choinkach , które można było uznać za całkiem przyzwoite. Wiedziała jednak, że musi znaleźć tą jedną jedyną. Dla niej świąteczne drzewko było odpowiednikiem sukni ślubnej. Tyle słyszała o tym, że przyszła Panna Młoda musi zakochać się w sukni i wtedy wie, że to właśnie TA. Ada miała tak z choinkami.

- Adi spójrz na tą ! – zachrypiała mama, bo mroźne powietrze sprawiało , że wykrztuszenie z siebie kilku słów bolało. – Czyż nie jest p i ę k n a ?

Adrianna spojrzała w tamtą stronę. Choinka była wysoka, przysadzista, pokryta szronem.

- No nie wiem mamo. Jest w porządku, ale to nie ta. – odpowiedziała z trudem.

- No dobrze, dobrze. Szukajmy dalej

Poszły krętą , betonową drogą do drugiego końca targu. Ada szła pewnym krokiem , bo stopy w kozakach powoli kostniały z zimna. Nagle , nie wiedząc skąd została staranowana przez osiłka w czarnej kurtce. Wyglądał niczym niedźwiedź , który stracił równowagę i leciał z porywem wiatru.

- O mój boooo… - nie dokończyła , bo wylądowała w kałuży z takim chlustem , że sama nie była w stanie tego przewidzieć.

- Ada, kochanie ! Nic Ci się nie stało ! – mama Ady przeciskała się przez kilka osób , które stanęły i patrzyły na całe wydarzenie. Niektórzy chichotali.

- Jezu, przepraszam . Nic Ci się nie stało ? Próbowałem podnieść choinkę , ale była za ciężka i straciłem równowagę. – powiedział nieznajomy patrząc na Adę jakby nigdy nie widział dziewczyny siedzącej w kałuży z miną psychopatycznego mordercy.

- Czy Pan zwariował ?! Mógł mnie Pan zabić ! – krzyknęła ze złością – Trzeba się rozglądać, albo nie brać za coś czego nie potrafi się dobrze zrobić ! – wyładowywała całą złość jaka w niej była.

- Proszę nie krzyczeć. Naprawdę zrobiłem to nieświadomie i zupełnie przypadkiem. – Podał jej swoją rękę, aby mogła wstać z ziemi – Pomogę Ci.

- Nie zauważyłam , żebyśmy przeszli sobie na TY – Ada zdenerwowała się jeszcze bardziej.

- Aduś kochanie żyjesz – mama Ady weszła praktycznie między nią a bezimiennego chłopaka i pociągnęła córkę w górę, aby ta mogła się podnieść. Spojrzała na chłopaka z miną dezaprobaty i próbowała otrzepać córkę jakby to miało w czymś pomóc.

Ada szczękała zębami z zimna i poniżenia. Wiedziała, że dzisiaj nie znajdzie już drzewka i do wieczora nie odzyska humoru. Chciała znaleźć się w ciepłym łóżku z książką i zapomnieć o tym co się wydarzyło.

- Nic mi nie jest mamo. Po prostu KTOŚ nie potrafi się rozejrzeć zanim zaatakuje inną osobę.

- Bardzo przepraszam. Ja nie chciałem. Może byłbym w stanie jakoś to wynagrodzić ? Zapłacę za pralnię, albo nową kurtkę ? Proponuję coś na rozgrzanie. Kawa ? Herbata? Nie wiem co pijesz ?

Ada przyjrzała się chłopakowi. Gdyby interesowała się płcią przeciwną uznałaby go za całkiem przystojnego. Miał koło 20 lat. Był dobrze zbudowany. Jego oczy były niesamowicie niebieskiego koloru. Patrząc w nie czuła jakby wnikała w jego serce. Wiedziała, że nie zrobił tego umyślnie.

- Nie, dziękuję. Przepraszam za mój wybuch. Nie przywykłam do niezapowiedzianych lądowań w wodzie. – Uśmiechnęła się do niego i poczuła , że coś niebezpiecznie przewraca się jej w żołądku. Co ona właściwie robi ? – Lepiej wracajmy do domu – powiedziała do mamy.

Chłopak uśmiechnął się – Nazywam się Aleksander – wyjął z kieszenie zwitek papieru i długopis – daj mi do siebie numer. Zadzwonię i upewnię się, że nie masz przeze mnie zapalenia płuc, albo stłuczeń – znowu posłał jej szereg śnieżnobiałych zębów.

Mama Ady gapiła się na nich ze zdumieniem.

- No dobrze. W sumie gorzej być już nie może – Ada naskrobała na kartce swój numer.- W takim razie do usłyszenia – Wzięła mamę pod rękę i pociągnęła ją za sobą. Nie była pewna co przed chwilą się stało i co właściwie miał na myśli mówiąc , że zadzwoni. Pewnie będzie chciał wiedzieć czy nie oskarży go o napaść , albo czy nie będzie chciała wydębić ubezpieczenia za szkodę. Musiała patrzeć przed siebie nieprzytomnym wzrokiem, bo jej mama zacmokała głośno i spojrzała na nią wzrokiem przejętej przyjaciółki.

- Nie licząc tego, że lekko cię poturbował to musisz przyznać , że był przystojny prawda? Musiałaś to zauważyć, a według mnie i ty wpadłaś mu w oko. Kto by pomyślał , że cała ta choinka sprawi, że poznasz tak interesującego młodego chłopca. To był jeden z moich lepszych pomysłów. Co prawda nie kupiłyśmy żadnej, ale mamy jeszcze tyle czasu, że na pewno coś znajdziemy – mama Ady paplała ciągle jakby chciała zagadać nieprzyjemną ciszę. Ada starała się ją ignorować myśląc o Aleksandrze.

- Ładne ma imię – pomyślała – w książkach zazwyczaj nosi je ktoś z elity. Wyglądał jakby do takowej należał, a mama ma po prostu omamy , że ktoś taki jak On mógł zwrócić uwagę na kogoś takiego jak JA.

Doszły do samochodu. Wsiadły i zamknęły za sobą drzwi. Mama odpaliła silnik i włączyła ogrzewanie na maksa. Poczuły ciepło rozchodzące się po całym ciele. Nagle Ada poczuła błogość i wszystko co złe przestało mieć znaczenie. Wyjęła Iphona i wybrała numer do Natana. Nie odbierał. Napisała więc sms o treści:

„Spotkamy się dzisiaj ? Mam Ci do opowiedzenia niesamowitą historię. Nigdy nie uwierzysz co mi się przytrafiło. Czekam o 16. Ps. Mama kupiła pianki”

Schowała telefon do torebki. Nim się zorientowała były już pod domem. Szybko przemknęły do klatki , aby schronić się w ciepłym mieszkaniu.

- Zrobię Ci herbaty, a ty idź weź ciepłą kąpiel i powieś te mokre ubrania na suszarce. Potem włączę pranie – powiedziała wesoło mama Ady.

- Dobrze mamo. Nie masz nic przeciwko , aby odwiedził mnie dzisiaj Natan, prawda?

- Oczywiście kochanie. Powiedziałaś mu , że kupiłam pianki – mrugnęła porozumiewawczo mama

- Tak, tak powiedziałam.

Natan był niczym członek rodziny. Często spędzali razem święta, ferie, wakacje i wolne niedziele. Mama Ady traktowała go jak syna i nie widziała nic przeciwko temu , aby zostawał u nich na noc czy przychodził kiedy Ada tego zapragnie.

W łazience Ada spojrzała w lustro i zobaczyła, że wygląda naprawdę okropnie. Tusz spływał jej po policzkach , a włosy powykręcały się we wszystkie strony. Najpierw umyła głowę owijając ją ciasno ręcznikiem, zmyła makijaż i weszła do gorącej wody, która zdążyła wypełnić wannę. Leżała w niej jakiś czas rozkoszując się tym jak całe jej ciało staje się odprężone. Doszła do wniosku, że należy wyjść dopiero kiedy usłyszała dzwonek swojego telefonu. Wyskoczyła z wody, owinęła się szlafrokiem i pognała, aby odebrać.

- Halo – nacisnęła przycisk w ostatnim momencie

- Cześć, spałem. Co Ci się stało ? Mam nadzieję, że nie jesteś w szpitalu, bo wiesz jak ich nienawidzę. Mogę Ci ewentualnie przysłać pomarańcze – Natan roześmiał się w słuchawkę.

- Nic Ci teraz nie powiem. Będziesz u mnie o czwartej ? – zapytała z nadzieją w głosie

- A gdzież indziej mógłbym być. Po za tym wiesz jak mnie przekupić. U mnie pianki to towar deficytowy więc tak czy siak nie mam wyjścia.

- Super. To czekam na Ciebie. I weź ze sobą jakiś film. Tylko błagam nie Spidermana. Oglądaliśmy go już tysiąc razy.

- Dobra, dobra. Do zobaczenia.

Usłyszała trzask w słuchawce. Zawsze to robił. Rozłączał się zanim zdążyła coś powiedzieć. Spojrzała na zegarek. Miała trzy godziny.

Pobiegła do łazienki i wysuszyła starannie włosy. Nałożyła Carmex na spierzchnięte usta, wciągnęła dresy i poszła do sypialni. Chciała włączyć telewizor, ale kiedy położyła się na łóżku poczuła senność .

- Mam dwie i pół godziny – zdążyła pomyśleć zanim pogrążyła się we śnie pełnym choinek, błota i cudownego chłopca.